Echt veel doe je toch niet bij zo’n fietsreis, elektronica opladen, route van de dag uit Reitsma lezen om te weten waarop je moet letten, tassen pakken en na het ontbijt rustigjes vertrekken. Na een week komt er iets meer rust in de activiteiten, de eerste dagen was er nog een zekere haast om het doel (?) van de dag te bereiken. Nu kan ik gewoon weg, wel even nadat de spreuk van de dag van Diane binnen is. De ergste tot nu toe is eentje van Herman Brood, “Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen”. Nou dat komt goed uit, die bejaarden vergelijken hun elektrisch ondersteunde Fahrräder graag met mijn omgebouwde ATB.
Dag 8 zaterdag 3 september
Tübingen – Pfullendorf
102 km (864 – 966) 1328 hm
Echt veel doe je toch niet bij zo’n fietsreis, elektronica opladen, route van de dag uit Reitsma lezen om te weten waarop je moet letten, tassen pakken en na het ontbijt rustigjes vertrekken. Na een week komt er iets meer rust in de activiteiten, de eerste dagen was er nog een zekere haast om het doel (?) van de dag te bereiken. Nu kan ik gewoon weg, wel even nadat de spreuk van de dag van Diane binnen is. De ergste tot nu toe is eentje van Herman Brood, “Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen”. Nou dat komt goed uit, die bejaarden vergelijken hun elektrisch ondersteunde Fahrräder graag met mijn omgebouwde ATB.
Vandaag Tübingen verlaten en Reitsma waarschuwt meteen voor de Schwäbische Alb die meteen na de stad begint. Een goede oefening voor wat later in deze week zal komen. Met koffie ohne Kuchen bij een Konditorei in Talheim kom ik prima boven, een klim tot ruim 700 meter, daarna een rustige tocht naar de late lunch op het plein in Sigmaringen met een gezellige muzikant. ’s Middags nog even door naar Pfullendorf alwaar Hotel Krone op me wacht. Weer eens een keer een kamer die op de derde etage zonder ligt lift, dus sleep ik de tassen de trap weer op. De prettige kamer met toilet met ingebouwd bidet is fijn. Dat het een ingebouwd bidet was, kreeg ik door nadat ik uit nieuwsgierigheid op een knopje drukte dat aan de muur zat, geeft best een hoop nattigheid zo’n bidet….
De fiets moet helaas buiten staan, dus maar goed vastgeknoopt met de kettingdraden.
Dag 9 zondag 4 september
Pfullendorf – Bregenz
89 km (966 – 1055) 541 hm
Om vijf uur wakker vanwege ruziënde Pfullendorfse Jugend voor de deur. Maar gelukkig staat de fiets er de volgende dag nog net zo. De ketting weer wat olie en klaar voor een nieuw avontuur.
Ik kom in de buurt van de Bodensee en Reitsma biedt een ‘alternatief met mooi uitzicht’, ik hoef mezelf maar een klein beetje te overtuigen dat de klim tot ruim 800 meter moeite waard is, zeker omdat er een restaurant is waar je kunt genieten van het uitzicht op de Bodensee met daarachter de Alpen. De Bedienung met Dirndl jurk (dat zouden ze bij de Peizer Hopbel of bij Boonstra ook eens moeten overwegen) brengt ook graag een Schwarzwalder Kuchen bij dat uitzicht.
De locatie heet logischerwijs Höchsten. In de verte liggen de Alpen er best imposant bij, maar na het hoogdste punt eerst nog een afdalende tocht door het fruitgebied van Zuid-Duitsland (Oberschwaben) richting de Bodensee. Grote arealen met appel en peren en aangezien ik inmiddels mijn halve leven in Peize woon, valt me ook het veelvuldig verbouwde hop op, lange palen met draden vol hopplanten.
angs Friedrichshafen waar veel wegen zijn afgesloten vanwegen een grote fietsbeurs (de Eurobike 2016), maar mijn Trek is prima en daar hoef ik niet te stoppen. Via een enorm drukke fietsroute langs de Bodensee via Langenarchen, Tunau, Wasserrburg en Lindau naar Bregenz waar de Aplen echt beginnen. Omdat ik morgen slechts naar Dalaas wil, stop ik hier en al tijdens het dagelijkse wassen van de fietskleren klettert de regen buiten omlaag, daar kom ik goed weg, de eerste keeer deze reis dat er serieuze regen valt. Tijdens het sightseeing van de oude Oberstadt af en toe onder luifels schuilen, maar onder een parasol kan ik ’s avonds toch gewoon buiten op een terras eten.
Dag 10 maandag 5 september
Bregenz – Dalaas
85 km (1055 – 1140) 629 hm
Al meer dan 1000 km onderweg en Oostenrijk al bereikt, helaas nog wat regenachtig bij het ontbijt. Even overweeg ik om de in Dalaas geplande rustdag nu te gebruiken, maar ach het is net als in Nederland, zodra je buiten bent is het minder slecht dan je denkt. De Rijn is imposant woelig en gelig vanwege het vele zand wat wordt meegevoerd, wanneer ik bij Frastanz de snelweg onderdoor kruis, passeer ik de Rijn op enkele meters.
Het weer geeft is de aanleiding om mijn zangkwaliteiten verder te ontwikkelen aan de hand van Reinhard Mey’s Übergrün.
Über den Wolken
muss die Freiheit wohl grenzenlos sein,
alle Ängste alle Sorgen, sagt man
blieben darunter verborgen, und dann
würde was uns gross und wichtig erscheint,
plötzlich nichtig und klein.
Klinkt best goed, helemaal wanneer ik vlak voor Dalaas door de eerste tunnel fiets. Ik zit dan wel niet in een vliegtuig, maar het refrein klinkt goed en mijn Trek hat ein Motore.
Het valt me overigens op dat ik helemaal niet met muziek bezig ben, ik ben eigenlijk nergens mee bezig. Het fietsen en alles wat om je heen gebeurt, kost zoveel aandacht dat er geen ruimte is voor meer, zeker niet voor piekeren of malen, maar ook niet voor het zingen van muziek. Ik ben al niet erg tekstvast, maar tijdens het fietsen is het voor mij onmogelijk om teksten te herinneren. De oorjes die ik heb meegenomen zijn nog geen enkele keer uit de stuurtas gehaald.
Langs Bludenz, waar de Ill woest de Rijn instroomt rij ik het Klostertal naar Dalaas in, de hele dag rustig klimmend. Als ik Dalaas bereik zit ik op 800 meter en komt de zon inmiddels ruimschoots door de wolken. Hotel Post staat al op me te wachten. Helaas zijn Emmi und Willy onze wintersport-familie zelf een paar dagen met vakantie, ik had ze graag de hand geschud.
Dag 11 dinsdag 6 september
Dalaas – Dalaas
14 km (1140 – 1154) 1142 hm
Uitslapen tot 9 uur, want tot uiterlijk 9.30 uur is er nog ontbijt in Post. Hotel Post vinden voor onze wintersport natuurlijk veel te duur, maar voor twee nachten op weg naar Rome is het goed te doen. De Kurzaufenthalzuschlag verdween weer, maar de Einzelzuschlag bleef, ik had eerder gedacht een een Doppeltzuslach, maar helaas alleen is blijkbaar duurder dan met meer.
Ik de loop van de ochtend rustig naar de Sonnenkopf gereden, vanwaar we ’s winters altijd starten, ofwel naar boven, ofwel naar Lech of Sankt Anton. Vandaag ga ik naar boven waar de witte wereld is veranderd in een Berenlandschap, met meertje, wandelwegen en met speeltoestellen voor de kinderen. Behoorlijk onherkenbaar, hoewel de skiliftpalen goed aangeven waar we ’s winters langs worden gevoerd.
Het restaurant is in kleine bezetting gewoon open en de Currywurst met Pommes zit me smekend aan te loeren. Ik trap erin, zeker omdat me is beloofd dat de kilo’s eraf vliegen deze reis. Maar jammer dat de kinderen er niet bij zijn, de trek was groter dan de honger, en dan is zo’n Currywurst toch nog een heel ding.
Terug in Post lekker in mijn eentje in de sauna gezeten, dat leek me bij nader inzien toch lekkerder dan de zogenaamde authentieke Salzgrotte die Post exploiteert. Het blijkt geen lokale attractie te zijn, maar een door de Inhaber van Post bedachte attractie waarvoor supergezond zout uit de Himalaya is gehaald en in het hotel is opgebouwd tot ‘zoutruimtes’. ‘Leuk…’, ik pies bij het douchen wel over mijn voeten.
Dag 12 woensdag 7 september
Dalaas – Pfunds
85 km (1154 – 1239) 1966 hm
Het is zover, de Arlberg (1805 meter) lonkt en ik moet de Alpen over. Bekende weg, eerst weer langs de Sonnenkopf, nu wel met bepakking ,en het gaat dus weer een stuk rustiger. Maar recht zo die gaat en Klösters verdwijnt, Langen verdwijnt en Stuben verschijnt. De eerste haarspeldbochten met flinke stijging. Hoeveel weet ik niet aangezien de Garmin-Oregon al die info niet voortdurend in beeld geeft.
De navigatie is nog wel een dingetje, op zich werkt het prima, maar de duur dat de accu meegaat is dramatisch en op tijd fröbelen met de batterypack is noodzaak. Later stel ik de Garmin nog iets anders in (‘koers boven’ in plaats van ‘Noord boven’ en dat blijkt een positief effect op de batterijduur te hebben). Verder bevalt de Oregon prima, en is het een verademing om voortdurend goed te zien waar Reitsma me langs wil voeren. Dit deel van de route is het 2011-traject, er is sinds 2016 een nieuwe route, maar die ging niet langs Dalaas/Arlberg maar langs de Zugspitze, voor mij de reden om de ‘oude’ route te volgen.
Vanuit Dalaas rustig verder klimmen vandaag. De Arlberg is gesloten deze dagen melden de borden, maar dat geldt neem ik aan niet voor fietsers. Om me heen wordt hard gebouwd aan de nieuwe liften, die Sankt Anton en Lech met elkaar verbinden in de winter. De weg wordt wat plakkerig aangezien ze na Alpe Rauz toch wel erg hard nieuw asfalt aan het leggen zijn. Wanneer ik bij de teerwagens arriveer meldt de Oppersturmteerbahnfüher me dat ik, op straffe van iets heel ergs, echt niet over de nieuwe Asphaltweg mag rijden. Helaas geen mooi slingerend fietsspoor daar door het asfalt dus… Door de berm (en aan de buitenkant van een viaduct langs, maar niet gevaarlijk natuurlijk) bereik ik de top van de pas in St. Christoph.
En omdat iedere beklimming wordt gevolgd door een afdaling, suis ik even later naar Sankt Anton waar de Mooserwirt net even dicht is helaas, wel tijd voor koffie op een vrijwel uitgestorven apres-ski terras. De dag lekker rustig afgedaald via Landeck het Oberinntal richting Nauders in en doorgefietst tot in Pfunds, waar ik in een zeer gemoedelijk Gasthof beland. Ook weer geen hele lange etappe aangezien ik morgen slechts tot Prato bij de Stelvio wil komen.
Dag 13 donderdag 8 september
Pfunds – Prato di Stelvio
61 km (1239 – 1300) 1331 hm
De tweede beklimming om de Alpen door te komen is bij Nauders, waar we de Norbertshöhe moeten beklimmen op weg naar de Reschenpass. De pas is bekend om het verdronken kerkje in het water. Het is een stuwmeer dat niet met al te veel overleg is aangelegd, twee hele dorpen liggen er onder water. Ik kies voor de mooie Zwitserse kant van het Lago di Resia, dus zie het kerkje van Graun im Vinschgau alleen van grote afstand in het water staan. Het is een prachtige route met veel op en af, en ik rij zowaar Henri en Janneke op de tandem weer achterop, die ik in Duitsland ook al had gezien. Zij hadden de nieuwe Reitsma-route genomen langs de Zugspitze, maar met mijn rustdag zitten we opeens weer op hetzelfde schema.
Aql met al weer een korte etappe aangezien ik een dagje wil blijven in Prato di Stelvio, Henri en Janneke rijden nog door rochting Meran. Om meerder redenen is Prato een stopplaats, ik wilde als de passage van de Aplen goed was verlopen bekijken of ik de Stelvio kon beklimmen (2757 meter een beklimming van meer dan 1800 meter). Maar heel toevallig is ook Jan Fokko bij de Stelvio vanwege een Mysterymountain-sponsorfietstocht waarbij hij pas maandag wist waar de reis naartoe zou gaan. Erg leuk om elkaar even te zien, en het geeft me de mogelijkheid om anderhalve kilo teveel aan ongebruikte spullen die ik aan het meeslepen ben af te geven en om me een fris t-shirtje te laten aangeven. Tot slot neemt hij ook nog even wat fietspoetsspullen mee zodat ik een mini-onderhoudje kan uitvoeren.
Het is druk bij de Stelvio en in Prad (Prad/Prato: alles is hier nog tweetalig) en met moeite vind ik een hotel. Volgens de lokale VVV heeft Hotel Prad nog plek en dat klopt. Wel 25 kamers, ik heb kamer 11, en ben zowaar de enige gast in het hele hotel. Maar de waardin is uiterst vriendelijk en de volgende ochtend staat er een heerlijk ontbijt alleen voor mij in de eetzaal.
Dag 14 vrijdag 9 september
Prato di Stelvio – Stelvio
63 km (1300 – 1363) 2172 hm
Vandaag moet het gebeuren, ik ben nog steeds geen klimmer zoals ik al eerder schreef, maar een dusdanig uitdagende beklimming zo dicht in de buurt, vraagt om een extra inspanning.
Vanaf Hotel Prad kan ik rechtdoor de Stelvio op, rustig starten, ik heb de hele dag. Na een kilometer of 5 zie ik een groepje Mysterymountain mannen en vrouwen naar beneden komen stuiven Hayo JF! dat is waarschijnlijk wel onze kortste ontmoeting ever. Ik kruip met 9 km omhoog JF met 49 naar beneden, hij is aan het inrijden vandaag. Ik heb al een aanloop van 1250 kilometer genomen om de Stelvio op te komen.
Na een half uur begint het besef dat dit nog een halve werkdag gaat duren, 48 haarspeldbochten, 24 kilometer 7,9% omhoog. Maar goed tellen werkt dan heel goed (ik kom nooit boven de 100 en wat ik ermee wil bereiken is niet helemaal duidelijk.) Nait Opholln Altied Deurgoan NOAD onze fietsclub komt ook regelmatig langs. Ik krijg vast een hoop kudo’s wanneer ik het haal. Omkeren is met het gebruik van Strava geen echte optie, dat staat pas lullig. En 3 uur en iets van 45 minuten na vertrek uit het hotel ben ik boven. Vlak voordat ik er ben kan ik wel potje janken en het duurt wel even, waarbij ik wat debiel heen en weer loop voordat ik de foto’s kan nemen die ik wil nemen. Met bordje, met uitzicht, met nog meer bordje! Zoals bedacht een mooie foto meteen op Facebook geknald, gezellig een hoop reacties voordat ik weer beneden ben.
Met een Zwitsers echtpaar genoten van de beklimming (hij met ATB, zij met elektro ATB) praten over werken en reizen en fietsen.
Gisteren was ik op het terras met een lekker wijf in gesprek gekomen (68-74 jaar) die me bezwoer dat ik de afdaling via Müster Zwitserland moest maken, veel rustiger, veel mooier! Lekkere wijven moet je geloven en dus had ik een prachtige afdaling terug naar Hotel Prad, waar ik nog steeds de enige gast was.
Jan Fokko kwam de spullen halen en brengen, erg mooi om elkaar zo toevallig te ontmoeten. Even bijgekletst, het mini-onderhoud aan de fiets uitgevoerd en daarna ieder zijns weegs. JF in voorbereiding op zijn enorme bergrit (Stelvio, maar dan ook nog vanaf de Bormio-kant), en ik kon na het eten op tijd naar bed. Het grote Hotel Prad beschikte niet over Internet en dus geen nieuwsberichten of bloggen, maar beter ook. Slapen om 21 uur, en om 22:30 gezellig even wakker gebeld door Jenny, slaperig nog even de dag doorgenomen.
Dag 15 zaterdag 10 september
Stelvio – Lago di Caldera
99 km (1363 – 1462) 838 hm
Vanmorgen voor het ontbijt Jan Fokko op het plein uitgeleide gedaan op hun tour, daarna rustig ontbijten en klaar voor een lange (afdalings)dag langs Meran richting Bolzano. Door prachtige fruitboomgaarden en over mooie fietspaden langs de Adige.
Prettig dat na de grote inspanning van gisteren de benen veel rust krijgen, hoewel het toch niet helemaal hellingloos is. Aan het einde van de dag heb ik het Lago di Caldera (het warme meer) bereikt, een prima plek om de nacht te verblijven, en buiten onder de kiwi’s en tussen de druiven dit blog af te tikken. Het wordt steeds Italiaanser hier!
Sud-Tirol
In Duitsland (Limburg al) kon ik me aardig redden met mijn door Janitschek geleerde Duits. Een jaartje extra Havo 4 maakte dat de basis goed is geworden en voor reisdoeleinden, prima bella vista! Vanaf Trento wordt de tweetaligheid in Sud-Tirol echt minder en moet ik gebruik maken van het wat roestiger Italiaans. Nou niente problemen tot nu toe, een Zimmer is een Camere en Latte Machiatto ook.
