De laatste fietsweek is aangebroken, ik heb niet een hele harde planning maar het leek me fijn om de 26e weer op kantoor te kunnen zijn. De zakelijke beslommeringen zijn de ver van m’n bedshow. Het valt me de hele reis al op dat het onmogelijk is om langer dat een kilometer over iets (neem een probleem) na te denken. Bij de volgende bocht of heuvel heb je er geen enkele oplossing voor bedacht, in ieder geval niet een die je je kunt herinneren. Blijkbaar zijn de meeste problemen non-problemen, daar moet ik na Rome toch eens iets mee gaan doen.
Dag 22 zaterdag 17 september
San Piero a Sieve – Siena
114 km (2004 – 2118) 2028 hm
In de rebound weer geheel klaar voor another day op de fiets. Vriendelijk afscheid genomen van Bruno en ik haal mijn fiets uit de vliegtuigschuur. Er staat één vliegtuig in de schuur en een ander in de tuin. Beide hebben ze echt gevlogen getuige alle foto’s in het hotel.
Ik kan nu langs Florence fietsen en hoef niet meer te stoppen, wel kom ik over het Piazzale Michelangelo met die andere David vanwaar je een prachtig zicht hebt op Florence. Alle belangrijke punten in de stad zijn te zien, de Ponte Vecchio, de Santa Maria del Fiore, Uffizi, Santa Croce en het Palazzo Vecchio. Maar ja, met kijken kom je niet in Rome en dus trekt de karavaan verder Toscane in richting Siena. Daar ontdek ik dat Toscane behoorlijk geaccidenteerd is om niet te zeggen, behoorlijk behoorlijk. Aan het eind van de dag staat de hoogtemeterteller op 2000 meter, en die hoogte blijft toch een puntje, had ik niet de minder zware Reitsma-route door Umbrië moeten willen kiezen?
Tijdens die beklimmingen (je hebt tijd hè) valt het me regelmatig op dat het afvalprobleem in Italië echt een ding is, niet alleen is het stuitend hoeveel troep er langs de weg ligt (flessen bier/plastic/water, blikjes maar vooral ook sigarettendoosjes, eindeloos veel), ook ruikt het af en toe wanneer je in zo’n klim zit. Maar op enig moment bekroop me het gevoel dat die geur niet verdween, maar rond mezelf bleef hangen, ook hier geen klachten verder, maar soms ben je ook zelf niet helemaal fris meer.
Hoewel de dag vrij lang is, kies ik er toch voor om door te rijden naar Siena, niet alleen geeft me dat een avondje Siena, maar ook bespaart dat morgen een uurtje rondfietsen in de stad. De beoogde etappes zijn stevig deze dagen. Ondanks de dreiging de hele dag van buien, tref ik het prima en is het goed fietsweer, tijdens de koffie met minigebakjes zit ik droog onder een luifel.
In Siena blaas ik, met een schuin oog kijkend op de navigatie vlot door de stad en race een lange weg naar beneden soepel met het verkeer mee. Er begint weer eens iets te dagen, namelijk dat de route van Reitsma me niet zonder meer door het centrum van de stad zal voeren. Bingo, het centrum ligt al achter mij, ik bedoel boven mij. Mooi shit, nu is het sluitstuk van deze dag een klimpartij die lijkt op de Keuterberg, op een soort grote kasseien. Er staat ook een bord met brommers en een fiets erop, maar dat begrijp ik even niet io non parlare Italiano.
Met de fiets over het Piazza del Campo en op een terras genieten van de drukte op het plein. Onderweg had ik al wat hotels gezien, maar die leken met toen nog te ver weg. Booking.com en Reitsma bieden verschillende hotels aan. Eentje blijkt op 50 meter van het terras te zitten (wat ik overigens pas ontdekte na een fietsende wandeling van 250 meter; de navigatie stuurde me eerst door twee andere straten).
De fiets kan in een soort garage en het hotel is prima, weliswaar met gedeelde voorzieningen op de gang, maar voor een keer geen probleem. Leuk om een avondje Siena te doen, een drukte van belang op zo’n zaterdag, tegen de tijd dat ik mijn bed op zoek, wordt het volgens mij nog drukker met lokale jeugd. Op het Piazza del Campo lopen donkere verkopers met lichtgevende raketjes te schieten en vragen anderen of ik rozen wil kopen, maar ik ben bang dat die niet nog een week goed blijven.
Dag 23 zondag 18 september
Siena – Casteldelpiano
89 km (2118 – 2207) 2015 hm
Vandaag is op papier weer een van de zwaardere fietsdagen. Ik doe steeds ongeveer twee Reitsma-etappes op een dag, waarmee ik zo’n 90 km moet afleggen, maar wederom met veel heuvels. Het weer is wat onbestendig en voordat ik vertrek is het al goed nat, maar wanneer ik om 9 uur mijn ros bestijg, is het zowaar droog en piept de zon regelmatig door de wolken.
Siena heeft me vanochtend, net als gisteravond, bij de poot qua route en fietsen, ik rij volgens mijn navigatieapparaatgevoel de juiste kant op, maar heb de zon in de rug. Ergo ik rij naar het noorden, en als ik een ding zeker weet, is het dat Rome nog een paar honderd kilometers zuidelijker ligt. Nog een keer kijken, oriëntatie van de kaart van track boven naar noord boven en inderdaad Rome ligt de andere kant op. Voor niks de eerste Cauberg van de dag beklommen.
De rest van de dag staat in het teken van mooie uitzichten en natuur. Die natuur moet ik nog wat over kwijt, ik vind dat ik maar heel weinig dieren heb gezien tot op heden. Ja, egels (plat), padden (plat), hagedissen, zilverreigers, bonte kraaien en kwikstaarten, roofvogels (buizerd, wouw, torenvalk) in Nederland en Duitsland te over, maar ook die heb ik sinds Noord-Italië vrijwel niet meer gezien, wel eekhoorns en een bergmarmot (1 op de Stelvio) maar weinig groot wild. In Nederland niet terwijl ik door omheinde parken ben gereden maar ook in alle andere landen niets gezien.
De route voert me onder Siena door het Area Naturale val d’Orsea een bebost deel in een verder vrij kaal Toscaans landschap. Ik had al een enkele keer pickup-achtige wagens gezien met een hokje in de bak en ook had ik al enkele mensen in het landschap zien wandelen, jagers! Tegelijk klonken op de berg knallen, eerst enkele, later iets meer en na een poos leek het een schietfeest, of het waren heel beroerde schutters, of er loopt wild in overvloed was mijn gedachte. Ietwat onbestemd was het ook wel, maar wat schetst mijn verbazing dat ik opeens en bordje met schietvereniging aantref (het Italiaanse woord ben ik even kwijt, maar er stond Schiessverein onder).
Rondom dat gebied zie ik weer meerdere jagers (auto, geweren en dingen achter in auto’s). Het lijkt wel of de mannen op elkaar aan het schieten zijn, maar dat lijkt me toch…
Op en af, en een regelmatig een koffietje bij een Bar Sportivo en bij een van die rustmomenten regent het dat het een aard heeft, voor de rest kom ik goed weg met het weer. Aan het eind van de dag mag ik nog een lange klim naar Castel del Piano maken, met een paar keer een tussentijdse afdaling. Bij een van die afdalingen ruik ik opeens een wild zwijn van 1,5 meter, dood dus al een paar dagen. De jagers zijn ongetwijfeld op zoek naar dit soort wild, en te oordelen aan de winkeltjes met hammen van tamme varkens en wilde zwijnen, moeten er meer te vinden zijn dan deze ene dooie. En geloof het of niet, in de laatste beklimming van de dag zie ik opeens twee herten zodat het gespotte grootwild nu toch opeens met sprongen toeneemt.
In Castel del Piano ben ik welkom in hotel Stella, ook al ben ik weer de enige gast. Met veel plezier maakt de hotelier apart eten voor me. Tagliatelle, dan iets waar ik de naam niet van ken en dolce na, heerlijk! Buiten regent het, maar ik ben de wisselvallige dag goed doorgekomen, en de mobiele apps voorspellen goede dagen, als dat maar net zo betrouwbaar is als in Nederland…
Dag 24 maandag 19 september
Casteldelpiano – Lago di Bolsena
91 km (2207 – 2298) 1444 hm
Na het ontbijt in de lege restaurantzaal is het vandaag de bedoeling om het Lago di Bolsena te bereiken. Rond de lunch ben ik in Sorano, een van de schilderachtigste plaatsjes uit Toscane, gebouwd op een rots. Na de enorm dure ervaring in Florence, waarbij ik 10 euro voor een ijsje moets betalen, heb ik hier weer eens een lunch voor en habbekrats. Koffie, drinken, pizzastuk én een ijsje voor 8,25 euro.
En eerlijk is eerlijk, ze hebben hier wel wat te doen in dit deel van Italië. Regelmatig aardbevingen (waarvoor ik al twee keer pasta Amitriciana heb gegeten, waarbij er een deel van de opbrengst naar het aardbevingsgebied gaat). Maar ook komen we in het deel van Italië waar de vulkanen zijn, er zijn er hier legio, degene die mij vandaag bezighoudt, is de Monte Amiata een oude vulkaan die niet actief is, maar hier en daar nog wat warm water levert. Ik moet er voor een deel overheen, dat levert bij mij vooral een hoop warm zweetwater op.
Maar alsof dat nog niet genoeg is, hebben ze ook nog kratermeren, Lago di Bolsena is er een. In de aanloop ernaartoe moet je dan nog even over de kraterrand klimmen, maar dan kun je naar beneden razen en dan heb je ook een mooie avond aan het meer. Een leuk gesprek (tenminste Martha vertelde denk ik veel over het meer en de bergen) met Martha in het plaatsje Marta. Ze was erg enthousiast over mijn mobiele daguerrotypieapparaat waarmee ik ons self kon photographeren!
Overnachten in Locando Otello is een genoegen, heerlijk eten en een uitstekende kamer met uitzicht op het meer. Al met al wel zo’n Johan Wekema-avond, waarbij je je afvraagt waarom iedereen op Strava begint te roepen dat je er bijna bent, ik kan me eigenlijk helemaal niet voorstellen dat ik al meer dan drie weken onderweg ben.
Dag 25 dinsdag 20 september
Lago di Bolsena – Campagnono di Roma
93 km (2298 – 2391) 1097 hm
On y vas en ik moet ook gaan, vandaag passeer ik een ander kratermeer Lago di Bracciano op weg naar de laatste stop voor Rome. Vanaf Marta begint de dag met een fijne lange iets dalende weg.
De heuvels zijn vandaag aan het afnemen maar, in het land uitgesleten rivieren zorgen voor serieuze klimmetjes en dan ben ik weer blij met mijn superkleine verzet. Lunch op het dorpsplein in Sutri, waar Karel de Grote ooit zijn jicht succesvol liet behandelen, je leert wat bij op zo’n reis.
Reitsma heeft vandaag weer een aantal Strade Bianchi toegevoegd om drukke wegen te vermijden. De gewone wegen zijn behoorlijk slecht in dit deel van Italië, de onverharde weg is eveneens behoorlijk slecht, maar prima wegen voor mijn fiets.
Vooral op de onverharde stukken vliegen regelmatig de hagedissen voor je wiel weg. Qua natuur nog wel twee puntjes van aandacht, another everzwijn gezien en geroken, weer dood dus, en, wel bijzonder volgens mij een hagedis? van iets van 50-60 cm
In Campagnano di Roma mijn intrek genomen in Albergo Benigni, ziet er van buiten niet uit, maar de kamer is prima.
Diane appt of ik al een bonte avond aan het vieren ben aangezien ik morgen Rome zal bereiken. Nog niet, het dorp is vergeven van de snackbarachtige pizza-tenten, bij eentje zonder tl-licht, maar met vrolijke knipperende kerst-led-verlichting op plastic stoelen toch ergens buiten prima gegeten.
Dag 26 woensdag 21 september
Campagnono di Roma – Rome
46 km (2391 – 2437) 327 hm
De dag waar het allemaal om begonnen was. Rome langs de Tiber binnenfietsen en eindigen op het St. Pieterplein (dat ik stiekem St. Peterplein ging noemen).
Of het hier echt om begonnen was, weet ik eigenlijk niet, ik had vooraf niet een hard doel gesteld, maar naarmate de voorbereidingen vorderden en ik boek drie van de Reitsma-route naar Rome voor mijn verjaardag kreeg werd Rome wel steeds meer het doel.
Een korte etappe vandaag, waarbij ik langs Camping Flaminio rij waar ik vrijdag mijn fiets wil afleveren voor vervoer terug naar Nederland, Soetens fietsvervoer verzorgt dat soort transporten. Over een week of twee is mijn fiets dan weer in Peize.
Na een stukje drukke periferie, waarbij je over een aantal grote verkeersknooppunten mag fietsen, verschijnt er een mooi fietspad langs de Tiber (Fiume Tevere) zodat je rustig naar het centrum van Rome kunt fietsen. Richting het St. Pieterplein en het Vaticaan voeg ik me weer in het drukke verkeer. Het is woensdag, dus audiëntiedag bij de paus, nou duidelijk was dat ik niet de enige was die dat wist. Wat een volk op de weg, niemand overigens die zich druk maakt over iemand die daar op de fiets tussendoor fietst.
Ik ben er!
Het thuisfront en Facebook laten weten dat ik gezond en wel in Rome ben. Daarna maak ik een eerste fietstocht door het centrum langs veel bekende plekken. Aan het eind van de dag op zoek naar een B&B in Trastevere een gezellige wijk in Rome waar ik vanavond een hapje ga eten met Eugenio.
De eerste B&B is niet bereikbaar, bij de tweede kan ik mijn kamer pas om 20 uur betrekken, drie keer is scheepsrecht en Hotel Carmel is prima plek om te zijn. De fiets mag weer dwars doro de gangen en de kamer naar een binnenplaatsje op de eerste verdieping.
Tijd om de reis te laten bezinken. Morgen zie ik Rien en Sylvia met wie ik een lunchafspraak in Eataly heb, erg leuk om de eerste ervaringen over de reis te delen.
In de avond vermaak ik me prima met alle reacties via WhatsApp, Strava, Facebook en Instagram. Als je je een dag heel goed wil voelen, meld dan op alle kanalen dat je Rome hebt bereikt, fantastisch!
Van tevoren had ik, zo heb gemerkt, niet heel veel vastgelegde plannen. Alleen, fiets, route, overnachten, Strava, Facebook, alleen op de wereld, bloggen. Voor alles is een oplossing gekomen, vooral iedere nacht een slaapplaats, maar ook communiceren via de uploads op Strava en Instagram en natuurlijk via WhatsApp, het blijkt voor mij een erg gewaardeerde toegevoegde waarde. En het blog is wat het is, in ieder geval een steuntje in de rug tegen het vergeten, vier weken is best lang!
